Sketch

Isa akong estudyante noon sa V-mapa High School. Estudyanteng pasaway at sikat sa buong school. Kilala ako ng bawat estudyante sa amin, fans ko sila eh. Ngunit mayroong isang estudyante na talagang walang paki-alam sa mundo, lalo na sa akin. Sa mga araw at buwan na magkasama kami sa silid-aralan hindi kami pinagtatagpo ng mga pag-uusap. Hindi namin nagawang magkaroon ng matinong usapan, walang Hi, walang hello. Wala din kaming pansinan. As in talagang hindi siya nageexist sa aking mundo at ako’y ganon din sa kanya.

Ako ang pinakamaingay sa klase namin noon, siya naman ang pinakatahimik. Siya yung taong hindi ka kakausapin kapag hindi ikaw yung unang nagbukas ng usapin. Siya yung taong hindi mahilig magrecite sa klase. Pero bilib ako sa kanya kasi lagi siyang nagtotop sa klase namin. Lagi siyang perfect sa mga quizzes at exams at paborito din ng mga guro. Pero hindi siya teacher’s pet, kasi likas na sa kanya ang pagiging matalino.

Recess noon nang naisipan kong bumili ng Piattos at MnM sa Seven-eleven sa tapat ng DPWH. Mag-isa lamang akong pumunta doon, walang sumama sa akin kasi umuulan. Hindi kalakasan yung ulan kaya naglakas loob akong sumugod doon. Mainit ang singaw ng lupa, kaya laking pasasalamat ko nang makarating ako sa seven-eleven. Thanks God air-con!

Nakapila na ako sa Counter nang mapansin ko siya nakaupo sa reserved table for customers only. Mind you wala siyang pagkain o anumang binili. Naalala ko hindi siya pumasok sa unang subject namin. Nang nakapag-bayad na ako sa counter, nilapitan ko siya at inalok ng pagkain.  Wala siyang kibo, nakatitig lamang siya sa ulan sa labas, napansin kong gusto sumabay ng luha niya sa lakas ng ulan.

“Okay ka lang ba? hindi ka pumasok kanina sa Math natin.” Sambit ko.

Wala pa din siyang imik, ramdam ko na pinipilit niyang itago ang mga luha sa mata niya.

Binuksan ko na yung piattos na binili ko. “eto oh, kuha ka.” Alok ko.

Ngumiti siya sa akin, “Salamat.”

“ Tara na baka malate pa tayo sa English natin, share na tayo sa payong ko.”

Muli hindi niya pinansin ang sinabi ko.

“ Hinahanap ka ni Ma’am kanina. Alam mo ba walang nakasagot nung tanong niya kanina, ang haba ba naman nung equation.”

Ngumiti lamang siya ulit, nanatili pa tin ang tingin niya sa buhos ng ulan sa labas.

“ siguro kung andun ka nasagot mo yun, sayang di ka pumasok.” Pinilit kong pangitiin ulit siya ngunit bigo ako. Tumayo siya sa knyang inuupuan.

“ Gusto mong sumama sa akin?” sambit niya.

“ Saan naman?”

“Punta tayo sa paborito kong lugar, sa may intramuros, okay lang ba sayo?” tanong niya.

“Ang layo naman nun, pero sige, English lang naman yun madali na yun. Tara!” sagot ko.

Sumakay kami ng Jeep sa may San Sebastian Church, yung pa Sm Manila. Nanibago ako sa mga pangyayari. Ang dami ko noong naisip na kalokohan. Bakit nga ba ako sumama sa kanya, eh hindi kami close. Hindi ko nga siya gaanong kilala at wala akong alam tungkol sa ugali niya. Baka mamaya set-up lang pala lahat at ipapakidnap niya ako. Tama baka yun nga! Kaya siguro siya problemado kanina kasi kinakabahan siya at hindi niya alam kung panu ako pasamahin sa kanya. Pero teka alam naman niya siguro na mahirap lang kami. Hindi! Alam ko na! alam niyang sikat ako sa school kaya pag nakidnap ako, kahit wala kami pambayad siguradong tutulungan ako ng mga kakalse ko!. Alam niyang mag-aambagan sila for me. Oh no!

“ Wag kang mag-alala wala akong balak na kidnappin ka, gusto ko lang ng kasama.”

Natawa lang ako.

Mukhang wala siyang balak magbayad kaya ako na lang ang nagkusa. “ Ma dalawa po estudyante.”

Tumingin sa akin ng masama yung Driver. Pagakatapos noon ay namutawi ang mahabang katahimikan nasa may ayala Bridge na kami ng makaisip ako ng Topic. “ anong sikreto mo?”

Nagulat siya sa tanong ko. “anong sikreto?”

“ bakit ang talino mo, bakit lagi kang nagtotop sa klase? Nagkokodigo ka ba?”

Natawa siya sa sinabi ko. “ Kodigo? Hindi ako pinalaki ng mga magulang ko para magkodigo. Pinagtutuonan ko lang ng pansin lahat ng ga subject.

“ Nag-aaral ka gabi-gabi?”

“Hindi naman gabi-gabi, madalas lang.”

Nooy walang tigil na yung usapan namin, hanggang sa pagbaba sa Jeep, pagtawid sa underpass, at paglalakad sa intramuros. Hanggan sa nakarating kami sa isang magandang hardin, sa likod na ata iyon ng intramuros. May mga bakal na istraktura kung saan nakaukit ang mga mukha ng mga bayani at mga prsidente, at mga emblem ng mga kilusan noong himagsikan. Puno ang hardin ng maraming halaman, may kalamigan din sa lugar dahil sa ulan na ngayo’y humito na. umupo kami sa may silong. Ramdam ko noon ang lamig ng hangin, sobrang ginhawa sa pakiramdam. Umihip siya ng malalim, pinuno niya nga kanyang dib-dib ng hangin at saka ibinuga niya ito at ngumiti. “ Ang sarap dito ano?”

“ Oo ang lamig.”

“Ngayon lang yan.”

“lagi kang pumupunta dito?”

“Hindi naman. Kapag gusto ko lang mapag-isa.”

Nakita ko yung isang lumang bahay doon, gawa siya sa semento at makikita mo ang kalungkutan doon. Naalala ko bigla yung entry niya sa Poster making na nanalo ng gintong medalya. “Shet yan ba yung bahay na idinrawing mo noon sa contest?”

Ngumiti siya. Ramdam ko noon ang init sa mga ngiti niya. “Oo yan yun. Ang ganda no, ramdam mo yung isinisigaw ng mga pader ng bahay?”

“Oo, puntahan natin, tara!”

Biglang nawala yung ngiti sa mukha niya. “Hindi ko kaya.”

“kanina ka pa ganyan, ano ba talaga nangyayari sayo, may sakit ka ba?”

“Wala, Hindi ko lang talaga…’ Bigla siyang ngumiti. “ ay eto tingnan mo ito.” Iniabot niya sa akin ang isang sketch pad. Ipinakita niya sa akin ang mga sketches niya. iba’t ibang lugar, mga abstract, grotesque at mga architecture. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko tuwang-tuwa ako na nalulungkot, na ewan.

Bigla kong nasabi na “Gusto ko bago ako mamatay, idrawing mo din ako, pwede ba yon?”

Ngumiti lamang siya at tumango.

“Siguradong darating yung araw na magiging sikat kang pintor.”

“Hindi mangyayari yun.”

“Ah kasi gusto mo maging architect?”

“ kasama yun sa dahilan. Pangarap ko yun.”

“Matutupad yan, basta ba wag mo akong kalimutan pag nangyari yun ha,”

“Ako ang wag mong makakalimutan.”

“Oo naman!”

Ang dami-dami naming pinuntahan. Pumunta kami sa Grandstand naglakad-lakad at nagkwentuhan. Pumunta din kami sa May Manila Bay at pinanood ang paglubog ng araw. Para sa akin yun ang pinakamasayang araw ko sa lahat. Pakiramdam ko ang kasiyahan naming dalawa, ang kalayaan na para bang walang pakialam lahat ng tao kung magtawanan kami sa daan o magtakbuhan at maghilahan sa kalsada. Pagkatapos sa Manila Bay bumalik na kami sa may City hall, pero bago yun ay pinanood namin ang dancing fountain sa Luneta. Malungkot ang kanta noon, nakakapanibago kasi ang alam ko puro masasaya ang mga tugtugin na ipiniplay doon. Iba ang atmosphere noon, kakaiba ang paligid.

“Sa sunod idrawing mo din ito.”

“Kung may pagkakataon.”

“Please?”

Ngumiti lamang siya. Sobrang haba ng katahimikan sa pagitan naming dalwa. Pinagmamasdan lang namin kung paano  sinsabayan ng tubig ang musika. O mas tama bang sabihing ang musika ang sumasabay sa Fountain?

“ Sa dinami-dami ng tao dito sa Luneta wala ni isa sa kanila ang nakapansin sa di pagkabalanse ng Fountain.” Pagbasag niya sa katahimikan.

“ oo nga ano?

“Tanging ang mga mabababaw na bagay lang kasi ang nakikita ng karamihan ng mga tao. Di nila pinapahalagahan ng mga parteng bumubuo sa isang bagay. Malaki man ito o maliit. Kaya minsan ang hirap gumawa ng mabuti sa isang tao, kasi karamihan di marunong makaappreciate.”

“Shet ang lalim naman nun.”

“Ganun talaga.

Katahimikan nanaman.

“Alam mo masaya ako ngayon kasi nakasama kita.”

Nagulat ako sa sinabi niya. “ Ako din.”

“Pahalagahan mo yung mga taong nagmamahal sa’yo ha.” Sabi niya.

“Oo naman. Bakit ka ba nagsasalita ng ganyan?”

“Gusto ko lang na hangga’t nabubuhay ka ay pahalagahan mo bawat bagay sa buhay mo, mga tao, oras at pag-abot sa pangarap mo. wag mo nang intayin na huli na ang lahat para magawa mo lahat yun.”

“ Mauulit pa naman itong gala natin di ba?”

Ngumiti lamang siya. “tara na, punta tayo sa Condo ng ate ko.”

“Tamang tama. Nagugutom na ako.”

Ang dami naming pinagusapan sa buong araw na iyon. Sa sobrang saya ko hindi ko na naalala na may pasok pa ako o na baka hinahanap na ako ng mga magulang ko. Ang tanging nasa isip ko lamang ay ang kasiyahan ko kasama siya.

Pumasok kami sa Condo ng Ate niya. Walang tao. Madilim yung lugar, mejo magulo. Nakita ko yung kusina may mga tirang pagkain na di naubos, at mukhang may nangyaring di maganda kasi inwan sa mesa na nakatiwang-wang ang mga pinagkainan.

“ Pagod na ako, magpahinga na tayo.”

“ di ka ba nagugutom?” tanong ko.

Dumiretso na siya sa kwarto, at di pinansin ang tanong ko. Iniwan ko ang bag ko sa sala at sumunod sa kanya. Madilim ang kwarto, at may kakaunting liwanag lamang na nanggagaling sa siwang sa pinto mula sa sala. Kita ko siya na nakahiga sa kama. Nakatitig siya sa kisame.

“ Wag mo akong iiwan ha?” sabi niya.

“ Bakit naman kita iiwan?”

“ Ipangako mo. wag mo akong iiwan.”

“ Oo pangako.”

“ Salamat.”

“ Wala yun.”

“ Pagod na ako. Pagod na pagod.”

“ Ako din, sa layo ba naman ng nilakad natin.”

“ Hindi yun.”

“ Oh eh saan? Pago ka dahil?”

Narinig kong nagriring yung Cellphone ko ngunit di ko ito pinansin, nakatingin lamang ako sa kanya. Nasisinagan ng ilaw mula sa labas ang mukha niya. Kitang kita ko ang korte ng matangos niyang ilong, ang makinis niyang mukha at ang makitid niyang mga labi.  Itim na itim ang mga mata niya, animo’y malalaglag ka sa kawalan kapag tiningnan mo ang mga ito. Sa labas ay nagriring pa din ang cellphone ko. Nakulitan ako kaya nagdesisyon akong sagutin ito.

“ san ka pupunta?”

“ Sasagutin ko lamang yung Phone ko.”

“ Wag mo akong iiwan.”

“ Oo babalik ako.”

“ Ipangako mo.”

“ Pangako Raymond babalik ako.”

Dali-dali kong hinanap ang cp ko sa bag ko.

“ Hello.”

“ Hello, nakung bata ka, kanina pa kami tumatawag sayo!”

“ Oh bakit po? Kasama ko po ang kaklase ko ma!”

“ San ka ba nagpupupunta? Kanina pa kami nag-aalala sayo!”

 “ Bakit ba Ma, anu ba ang nangyayari bakit parang ang daming nagiiyakan jan?”

“ Si Raymond yung kaklase mo, naaksidente kaninang umaga bago siya pumasok sa school niyo. Kanina pa kami nag-aalala sayong bata ka asan ka na ba? hinanap ka namin sa mga Teacher mo after ng Math mo pero di ka na daw pumasok. Akala namin naaksidente ka na din! Pumunta ka na dito sa bahay nila. Ngayon dadalhin dito sa kanila yung bata. Mag-ingat ka”

Habang sinasabi sa akin ng Mama ko iyon nanginginig ako sa takot, sa takot na ang kasama ko buong araw ay patay na. sa takot na baka pati ako patay na rin. Pero hindi, kasi nararamdaman ko pa ang mga paa ko sa pagtakbo. Nararamdaman ko rin ang pagkapagod sa karipas ng aking pagtakbo. Tumakbo ako ng tumakbo ng tumakbo habang tumutulo ang luha sa aking mga mata. Hanggang sa mapagod ako sa kakatakbo. Huminga ako ng malalim at pinahiran ang aking mga mata. "Kaya mo yan. panaginip lang ang lahat! Panaginip lang " pinilit kong pinigil ang aking luha dahil sa katotohanang lahat ay totoong nangyari.

Takot akong pumasok sa kanilang bahay kaya nanatili ako sa labas ng kanilang bahay. Kasama ko ang aking mga kaklase na walang tigil sa pagtatanong kung anong nangyai sa akin o kung saan ako pumunta. Hindi ko naman sila pwedeng sagutin o sabihin sa kanila ang katotohanan kasi walang maniniwala sa akin. Gusto kong umiyak dahil sa nangyari sa akin sa buong araw. Bakit hindi ko agad napansin. Sa seven-eleven pa lang nagtitinginan na sa akin ang mga tao. Yung driver ng jeep kaya pala masama ang tingin sa akin, dalwa ang ibinayad ko pero iisa lang ako. Kaya pala malamig doon sa intramuros. Kaya pala walang siyang tinanggap sa mga inalok kong pagkain sa kanya. Kaya pala kakaiba ang pakiramdam ko. Gusto kong umiyak pero di ko magawa. Alam kong nag-iinit na ang aking mga mata. Pero di pwede. Hindi pwede.

“ Ikaw yung nasa drawing ni kuya sa kwarto niya.” Sabi ng isang batang babae.

Tiningnan ko lamang siya.

“ Mama! Mama! Tingnan mo siya oh! Siya yung nasa drawing ni kuya!”

Nilapitan  ako ng Mama ni Raymond.

“ Iho okay ka lang ba? kanina ka pa tulala. Halika may ipapakita ako sayo.”

Tumayo ako at sinundan siya. Sinamahan ko siya papasok ng bahay nila. Umiiyak pa din ang siya habang hawak niya ako sa balikat. Nakita ko ang kabaong ni Raymond, wala akong lakas ng loob na lapitan siya. Buti na lamang at may mga kapamilya siyang nakatingin sa kniya kaya naiwasan ko ang mapatingin sa kanya.

Dumiretso kami ng Mama niya sa kwarto ni Raymond.Binuksan niya ang ilaw. Puno ng libro ang kwarto niya. Maliit lamang yung kama, at kulay puti ang tela nito. May computer din sa may bintana, sa tabi nito’y isang istante na puno ng Drawing at sketches. Ang pumukaw ng pansin ko’y ang larawan sa gitna ng lahat ng mga iginuhit niya. Mukha ko ang nakaguhit doon. My malaking ngiti habang nakikipagkwentuhan sa mga kakalase namin. Hindi lang iisang larawan. Tatlo ito. Yung isa nakaside view ako at nakikinig sa Guro. Yung isa naman ay kaming dalwa nasa Luneta. Hindi ko na napigilan ang luha ko, humagulgol ako ng humagulgol. Niyakap ako ng kanyang ina. At nagpasalamat siya sa akin. Umiyak ako kasi naalala ko ang pangako ko kay Raymond bago ako lumabas ng kwarto at sagutin yung cp ko,

“Pangako Raymond babalik ako.”